Op het gebied van poppodia voltrekt zich de ene ramp na de andere in Rotjeknor. Ga maar na, we lopen het rijtje even af: de Kuip is allang niet interessant meer voor stadionconcerten, Ahoy moet het afleggen sinds HMH en Ziggo Dome in Zuid-Oost liggen te shinen, WATT / NIGHTTOWN is definitief gesloten. De afgelopen jaren zijn daarnaast ook kleinere podia als Exit, Waterfront en De Nieuwe Oogst koppie onder gegaan. WORM kan nog maar ternauwernood overleven en vorige week werd bekend dat ook De Unie de deuren gaat sluiten. Tot overmaat van ramp ging onlangs evenementenbureau JMR failliet waardoor ook de toekomst van het Metropolis Festival onzeker is geworden. Welbeschouwd blijft dan alleen nog Rotown nog over als regulier / relevant poppodium.
Vergelijk dat dan eens met een kutstadje als Utrecht (toch qua inwonersaantal de helft kleiner dan R’dam), waar een hele serie podia gewoon redelijk goed draait. En gluur dan ook even naar boven bij de bouwwerkzaamheden aan het Vredenburg, want dat nieuwe ‘Muziekpaleis’ begint bijna angstaanjagende proporties aan te nemen.
Bijna angstaanjagend dat muziekpaleis…
Nee mensen, die mooie havenstad aan de Maas is het momenteel ernstig aan het afleggen ten opzichte van andere steden in Nederland. Het enig lichtpuntje is wellicht nog het Motel Mozaique festival. Of beter gezegd: het enig lichtpuntje is wellicht nog Harrie Hamelink, want hij is de stille en drijvende kracht achter dit kleine doch fijne festivalletje.
Zo authentiek als brandnetelkaas…the Strypes
Ok, Motel Mozaique editie 2013 dus. Grote winnaars van de zaterdag zijn de vier 16-jarige Ierse pikkies van the STRYPES, precies zoals hier onlangs al gepredikt. Waarschijnlijk stonden ze tot dusverre niet goed op de radar van het hipster-volk, want vooraf was er nauwelijks aandacht voor. Maar daar komt vanaf nu dus verandering in! In de luidruchtige kroeg die Rotown in de eerste plaats is, gooien the Strypes er gewoon een karrenvracht energie en enthousiasme tegenaan. En zie: jong en oud, het hele zootje gaat overstag. Ook de laatste twijfels (‘zoveelste kutband uit Engeland’) kunnen de vullisbak in. Dit zijn de nieuwe Pretty Things!
Strypes-setlist zoals op de podiumvloer geplakt
De boys springen in het rond en hakken op hun gitaren in dat het een aard heeft, met de mondharmonica permanent in de aanslag. Tot mijn grote vreugde spelen ze ook nog -net als Dr. Feelgood ooit- een gave versie van de (Leiber & Stoller compositie en) Coasters-hit I’m a Hog For You. En tijdens het toegift gaat deze jongen helemaal uit zijn plaat als de Nick Lowe powerpop-klassieker Heart of the City ingezet wordt. Het wachten is nu nog op het Strypes-debuutalbum. Stilletjes hoop ik op een live-plaat, helemaal zoals het legendarische ‘Stupidity’ van Dr. Feelgood uit 1976, met gemak de beste live-plaat ooit (ik heb het dan over de dampende vinyl-versie hè, en niet over de steriele en verwaterde cd- en/of Spotify-versie).
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=plBtjQekyN4]
Nog één keer dan: the Strypes!
The GROWLERS zijn ’s middags tijdens hun vuurdoop in de tent op het Schouwburgplein al meteen de belofte van de dag. Op het eerste gezicht een stel weirdos uit Californie in maffe kledij gestoken, maar bij nadere beschouwing gewoon een heeele goeie band met een mooie sobere speelstijl en fraaie groeiliedjes. “Garage”zou ik het echter niet willen noemen. Die term doet the Growlers ernstig tekort, daar zijn ze te veelzijdig voor en klinken ze te eh… landelijk. Dus sorry dokter, ik hoor eerder cactussen dan wolkenkrabberds. Zanger Brooks Nielsen heeft een prachtige stem die het midden houdt tussen de whine van Sky Saxon en de grijsbruine strot van Julian Casablancas. De bassist speelt een beetje in de oud-Europese hoempa-stijl, waardoor het geheel klinkt als een onwaarschijnlijke kruising tussen the Strokes, the Seeds en the George Baker Selection.
Growlers ’s middags in de tent
Maar ’s nachts in Rotown kunnen the Growlers die goeie indruk helaas niet herhalen, laat staan overtreffen. Het publiek is veels te veel aan het ouwehoeren geslagen, alleen bij de eerste pakweg 10 a 15 rijen is er aandacht. Omdat de herrie het subtiele geluid van the Growlers dreigt te overstijgen, ziet de geluidsman zich genoopt de volumeschuif vol open te zetten, waardoor het weer veels te schel klinkt allemaal. Jammer, jammer…. Na afloop koop ik nog effe hun laatste LP Hung at Heart, een prachtplaat! (staat momenteel ook op de Luisterpaal).
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=w1Czds8rHdU]
Ook al mis gaat het met TEEN. Vier leuke, knappe meiden hoor, en muzikaal zeker niet onverdienstelijk. ‘s Middags in de tent gun je ze nog gul alle voordeel van de twijfel. Hun multi-vocale pop is net iets teveel op toetsen georienteerd for my taste (drie keyboards op het podium), maar ze durven wel liedjes met een kop een staart te maken. Maar ‘s avonds in Rotown gaan zij ten onder, aan de verwachtingen, aan de kroegherrie, aan hun eigen truttige sound. Nee, als er vanavond een mand op het podium had gestaan dan was TEEN daar goed doorheen gevallen.
Op de Nieuwe Binnenweg bevindt zich pal naast Rotown de prachtige Paradijskerk, qua locatie is een groter contrast nauwelijks denkbaar. Zittend in kerkbanken, terwijl de slierten wierookgeur je neusgaten binnendringen, dat is weer eens andere koek! Op het podium staan de MILK CARTON KIDS (USA) en een paar uur later TANGARINE (NL). Beide acts bestaan uit twee goedgeklede jongeheren die het moeten hebben van fraaie samenhang en zichzelf daarbij begeleiden op akoestische gitaar. Vergelijkingen met het oer-duo Simon & Garfunkel liggen erg voor de hand, al liggen de hoogtijdagen van die twee alweer zo’n 45 jaar achter ons. The Milk Carton Kids onderscheiden zich met veel virtuoos gepingel op de gitaar en wisselen de fraaie nummers steeds af met droogkomische introducties. Zo krijgen ze de lachers gemakkelijk op hun hand, het is alleen de vraag wat ze daar nou per saldo mee opschieten. Want soms gaat het de kant op van stand-up comedy. terwijl ik juist voor de spirituele ervaring kwam (smiley).
Milk Carton Kids in de Paradijskerk
Laatst was ik op de koperen bruiloft van een platenbaas en daar liep telkens dezelfde gozert door het beeld. Ik dacht nog: wat mot die gast toch van mij. Maar al snel werd me duidelijk dat er TWEE exemplaren van rondliepen, ofwel twee identieke broers! Samen vormen ze ook nog eens de groep TANGARINE. Live blinkt deze eeneiige tweeling uit Assen (Arnout en Sander Brinks) uit in eeneiige samenzang, terwijl ook de gitaarpartijen veelal hetzelfde klinken. Een andere benadering dus als the Milk Carton Kids, maar qua uitwerking blijft het toch ook errug in de hoek van Simon & Garfunkel hangen. Zonder het niveau van die twee te halen overigens.
Ik bid niet voor bruine bonen!
In de Paradijskerk speelt Tangarine ook nog een nummer (Robin of Robert getiteld, dacht ik) dat ze opdragen aan een zwerver uit Assen. Ze vertellen erbij dat deze (inmiddels overleden) man vroeger in een band speelde die The Sound of Imker heette. Nou, dan heb je me! The Sound of Imker, die Drentse groep maakte ooit in 1969 een wilde garageklassieker, Train of Doomsday. Op de platenbeurs zag ik vorig jaar nog een Engelsman grif € 200,- voor dat plakje vinyl neerleggen, dan weet je het wel! Erg leuk en verrassend, zo’n ode.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=A0P1tMztQME]
Echte garage!: Sound of Imker
Ok, vcor de rest nog een paar stukken van acts gezien (Sinkane, Ethan Johns, Brasstronaut), maar daar valt weinig interessants over te melden. Al met al stapte ik dik tevreden over zo’n aardige oogst op de nachttrein naar Utrecht. En wat dacht je wat? Precies dezelfde ellende als vorig jaar! Trein ging niet verder dan Delft, dan met de bus naar Schiphol, dan weer met de trein via A’dam Centraal en H’sum naar huus. Geen idee hoe laat ik in mijn bedje geploft ben!
Met Jacco gaat het overigens prima!
0
Ah, fijn dat die Strypes je verwachtingen waar hebben gemaakt. Ernstig wel, die podiumkaalslag in Rotterdam. Ik kwam altijd graag naar Nighttown en Watt. Dat was een zaal die gemaakt was voor klassieke concerten. Ik heb daar zelf ooit nog een piepjonge Red Hot Chili Peppers gezien. In de tijd dat ze nog niet zo goed met de drugs om konden gaan. Nu is alleen Rotown over en die zaal is eigenlijk totaal ongeschikt voor concerten. En je hebt gelijk over dat muziekpaleis. Je houdt je hart vast…