Van de week liep ik nietsvermoedend een platenzaak binnen toen ik pardoes over een enorme doos struikelde. Tjonge zeg, stond die daar even lelijk in de weg! Vloekend over het onheil dat mij weer moest treffen zag ik nog net dat het niet zomaar een domme doos was. Nee, het betrof hier een heuse Daryll-Ann boxset!
Een paar dagen later kon ik het geval wat beter plaatsen, want toen stond precies diezelfde doos in het grootste studentenblad van Nederland gerecenseerd. En wat dacht je wat, het complete werk van Daryll-Ann kreeg daar maar liefst vijf gijsbertsterretjes!
Om de een of andere reden weerhield iets me ervan om terug te gaan naar die platenzaak om grif die luttele 200 Euro neer te leggen voor de vinylversie van die doos. Nee, ik kreeg juist last van nostalgische gevoelens. Ik pakte een keukenstoel erbij en ging er eens goed voor zitten, de zoete herinneringen kwamen als het ware vanzelf naar boven golven.
Ja, onwillekeurig gingen de gedachten terug naar die barre winter van 1991. In Theater Kikker te Utrecht hadden we iets in een fanzine gelezen over een bandje genaamd Daryll-Ann en meteen een cassette opgevraagd, als ik me het goed herinner. Vanuit het verre Ermelo werd er vervolgens prompt een tape-je bezorgd. Een leuk tape-je durf ik ook nu nog te zeggen. Een verdomd leuk tape-je zelfs…
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ULFtVcCozdE&w=420&h=315]
Voorkant van het verkeerde hoesje…
Ik belde het telefoonnummer dat op de cassette gekrabbeld stond en kreeg meteen ene Ferry R. aan de lijn. Ondanks het duidelijk hoorbare geruis der Puttener bossen op de achtergrond klonk hij kraakhelder, zowel qua stem als qua bedoelingen. Sterker nog: deze jongeman bulkte van enthousiasme en ook efficiënt meedenken bleek hem niet vreemd. Een concert-datum was zo geprikt en het idee om voor de gelegenheid een poster te drukken was pijlsnel geboren. Nog sterker: ik had nog niet telefonisch ‘ja’ geknikt of er lag al een koker met een kant-en-klaar zeefdrukontwerp gereed in de Kikker-burelen. Een zeldzaam voorbeeld van voortvarendheid destijds, kan ik je verzekeren. Afijn dit is ‘m toen geworden:
Hoe we toen precies aan de Charmin’ Children kwamen weet ik niet meer. Wel dat ze helemaal uit Hulst, Zeeuws-Vlaanderen kwamen en dat ze met Darryll-Ann een zwak deelden voor coole Britse pop. Al draaide het bij die Zeeuwen meer om de toen ultrahippe ‘Madchester’-sound, zoals je ook wel aan het poster-ontwerp kan zien.
De lekker lullige foto hierboven stuurden de Charmin’ Children op, ik vond ‘m laatst terug tussen wat ouwe zooi. Ja dat gebeurde aan de lopende band toen. Ik bedoel, dat bands geacht werden promotiemateriaal op te sturen en dan met dit soort totaal onbruikbare ritsrats-kiekjes aan kwamen kakken, haha.
Achterkant van het juiste hoesje…
Daryll-Ann zou later dat jaar debuteren op het Utrechtse Kelt Records met een ep-tje dat tegenwoordig veel geld waard is, las ik van de week nog ergens. Pech voor mij want zowel ep als cassette heb ik ooit weggeschonken aan een fan die het meer nodig had dan ik. Ach ja, wat is geld nou, zei mijn opa altijd al, de varkens lusten het niet eens….
De carrière van Charmin Children verliep aanvankelijk een stuk voorspoediger. Ze brachten een single uit op Virgin (!) en de VPRO kwam langs om een TV-special te shooten. Helaas werden single en clip ontsierd door tamelijk fantasieloos Stone Roses copycat-gedrag. Maar ach, wat is originaliteit nou eigenlijk, wijlen opa Snoei had er vast iets over te zeggen… iets met Johannes de Doper ofzo.
Niet zo lang erna zouden we nooit meer wat vernemen van de Charmin’ Children. Behalve dan dat gitarist JB Meyers later een bekend producer zou worden, zoals van het recente debuutalbum van Cariceje van Houten (geen commentaar).
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=XPuuZk617cA&w=420&h=315]
Kijk, hier ook nog het toegangskaartje van die (overigens toffe en druk bezochte) avond in 1991. En hey zie je dat, de toenmalige manager van Daryll-Ann, de latere directeur van Excelsior dus, die stond achter de wheels of steel.
En ik? Na die eerste, leuke single op Kelt was Daryll-Ann somehow eigenlijk meteen uit mijn systeem verdwenen. Ik herinner me nog wel een stukkie in de NME, met een foto erbij waarbij ze tussen een stel fietsen poseren. Typically Dutch weet je wel. Daarna werd alles zwart….
0