Klop klop, Eurosonic-Noorderslag staat weer voor de deur, vandaar dat we gisteren in Db’s een voorproefje kregen met twee bands die verder niets met elkaar gemeen hebben: het Engelse duo Heymoonshaker en de Duitse band ZENTRALHEIZUNG OF DEATH.
Leuke naam hebben die Berliners en ze blijken ook nog goed te können spielen. Vlotte, soms strormachtige psych-rock, volledig op de Angelsaksische leest geschoeid, waarschijnlijk door Groningen ingehuurd om het VERA-publiek een beetje aan zich te lijmen. Yep, ik stel me zo voor dat deze band op een gunstiger tijdstip in staat is een tent op zijn kop te zetten. Toch, de vele knotsgekke breaks en tempowisselingen maken het luisteren op den duur een beetje vermoeiend. Ook is het een tamelijk gezichtsloze gruppe en met een duf nummer eindigt het optreden als de bekende nachtkaars. Deze jungs kunnen dan ook goed een bandcoach gebruiken, zo verzekert mij mijn rooie port nippende buurvrouw ter plaatse.
Gaan we over op het volgende onderwerp: human beat boxen. Ruim 30 jaar geleden is het alweer dat Doug E. Fresh aan Adam Curry kwam uitleggen wat dat nou precies inhield. Met ‘The Show’ had hij vervolgens een leuke hitje in Nederland en daar bleef het meteen bij. Tja want op gimmicks raak je nou eenmaal snel uitgekeken & ook binnen de hiphopwereld verdween het nieuwigheidje al snel in de rekwisietenkast.
Klassiek human beat boxen in 1984: The Fat Boys (toen ze eigenlijk nog The Disco Three heetten)
Maar nu is er dus in Engeland een duo opgestaan dat weer brood ziet in het verschijnsel. Ze noemen zich HEYMOONSHAKER en voorlopig hebben ze het gelijk aan hun zijde want hun clippie ? kreeg op the Tube al zowat 26 miljoen views te verwerken, voorwaar geen kattepis!
De clip van 26.000.000…. hier in zijn eentje, opgenomen in Brick Lane, niet toevallig het hipste straatje van Londen tegenwoordig
Op papier is het een nieuwsgierigmakende combi: eentje speelt bluesgitaar en zingt, terwijl de ander dus human bietbokst, door henzelf dan ook ‘beatbox blues’ genoemd. Zoiets is nog niet eerder vertoond dus laat maar komen!
Wat de eerste band van de avond zo node miste dat hebben deze boys in overvloed: flair, een grote bek en overtuigd van zichzelf. Beide heren hebben een strak T-shirtje om het gespierde lijfje getrokken, black jeans met riem, een glinsterend kettinkje om en daarboven hier en daar wat toefjes quasi-nonchalante gezichtbeharing. Om het allemaal af te maken prijkt er bij de gitarist bij wijze van mannelijke genotsknobbel een knotje op zijn achterhoofd, ahum…
Binnen de gelederen van het publiek vindt er al snel een soort van chemische reactie plaats, alsof iemand een hand zout in die heymoonshaker heeft gegooid. Het mannelijke gedeelte van het publiek deinst althans een paar stappen achteruit terwijl het de verrichtingen van de boys minzaan glimlachend gadeslaat. De ladies daarentegen dringen juist naar voren en slaan massaal aan het soppen en aan het dansen. “Deze gasten zijn zoooooo sexy!” kreunt diezelfde buurvrouw in mijn oor. Hm, interessant…
Muzikaal is enige distantie wel op zijn plaats. De gitarist speelt keurig binnen de lijntjes de bekende blueslickjes en zingt er aardig overheen. De joemenbietbokser krijgt al snel overal op zijn shirtje enorme zweetvlekken want zoiets is verdomd hard werken natuurlijk. Toch loopt ook hij tegen dezelfde beperking aan als die New Yorkers in de early 80’s: op het eerste gehoor indrukwekkend waartoe het menselijk lichaam in staat is, maar het went snel en uiteindelijk ontkom je niet aan de indruk dat het meer acrobatiek dan muziek is, meer een kunstje dan kunst.
Maar Heymoonshaker kreeg de handen flink op elkaar hoor, ze moesten zelfs een paar keer voor een encore terugkomen, en dat op een woensdagavond. In Groningen worden ze vandaag geheid de sensatie van de avond, waarna een mooie festivalzomer voor ze in het verschiet ligt. Daarna is het nieuwtje eraf en verdwijnen ze snel weer in de vergetelheid, durf ik met enige stelligheid te voorspellen.
0