Op straat lopend door de gegoede buitenwijken van Barcelona krijg je de indruk dat iedereen er perfect in harmonie met zijn/haar omgeving leeft, dat iedereen zijn unieke plaatsje in de maatschappij gevonden heeft en dat alles perfect geregeld is. Je moet daar maar net tegen kunnen… ikke niet in ieder geval. Maar gelukkig hangt er hier en daar een gemene putlucht, alsof een hogere macht de nietsvermoedende bezoeker erop wil wijzen dat er hier wel degelijk wat borrelt onder het straatniveau, een dark underbelly… . Maarre…wie net zoals ik de film Biutiful van Iñárritu gezien heeft hoef ik helemaal niets te vertellen natuurlijk. En tegen wie ‘m niet gezien heeft zeg ik: zalig zijn de onnozelen van geest!
Ook schijnt er een vette crisis in Spanje gaande te zijn. Nou ik kan je zeggen, als oppervlakkige, op kicks gerichte muziektoerist merk je daar geen fluit van hoor. Hooguit zie je soms wat hoogbouwprojecten die compleet stil lijken te staan, alsof iemand daar domweg de stekker eruit getrokken heeft. Sterker nog: dat is waarschijnlijk precies wat er aan de hand is. Maar goed, we hebben het hier dus over Barcelona, het Maastricht van Spanje. De echte crisis zul je waarschijnlijk ergens anders moeten zoeken.
Allez… op naar Primavera 2012. De Spanjaarden vormen een bijzonder prettig en vriendelijk publiek. Het lach-of-ik-schiet feestneuzenpubliek van Lowlands ontbreekt hier totaal, iedereen lijkt hier puur voor de muziek te komen, en dàt is wèl fijn eerlijk gezegd. Misschien heeft dat wel te maken met de massale toestroom van vrouwelijk publiek, want naar mijn inschatting bestaat 56,3% van de aanwezigen uit chica’s. Allemaal even knap en danslustig, en allemaal gezegend met van die zongerijpte borsten…
Op negen podia tegelijk spelen de hipste bands van de planeet. Keuze te over dus, al leidt dat er soms toe dat je (au, au!) de meest pijnlijke keuzes moet maken. Dat wordt nog versterkt door het feit dat je soms wel een kwartiertje moet uittrekken om van podium A naar podium B te geraken. Maar ach, wat maakt dat nou uit, ben je soms ook geneigd te denken; een stukje flaneren in zwoele zomernachtsferen, strak langs de Middelandse Zee-kust, er zijn ergere dingen (zoals Syrië, Tofik Dibi, de oranjegekte, enzovoorts).
Overal op het festivalterrein staan grijzige pisbakkampementen. In het boys department gaat het er vlotjes aan toe, de fiere plaskruizen absorberen moeiteloos de meutes met zeikerds die zich aandienen. Echter, omdat God nu eenmaal besloten heeft dat De Vrouw voor haar plasje een compleet afgeschermde ruimte behoeft, ontstaan er door pleetekorten lange rijen moeilijk kijkende dames. Vooral als er na afloop van enig concert zo’n kampement door duizenden overlopen wordt, kunnen er zich hachelijke situaties voordoen. En dan doel ik op het wildplassende vrouwenvolk, vooral pal achter de toiletcabines. Op een onbewaakt ogenblik signaleerde ik zelfs een duo dat staande in het gras aan het urineren was, net zoals de inlandse vrouwen dat vroeger op Java deden dus. Aan het eind van de nacht wordt het gaandeweg steeds meer een kletsnatte toestand overal. Ja en dan is het fascinerend om te aanschouwen hoe soms chica’s -in zalige onwetendheid en druk kletsend met elkaar- met hun teenslippers door grote plassen zeik lopen te flipfloppen.
Om nog even in waterige sferen te blijven hangen: een mooie traditie wordt het om op de laatste dag af te zakken naar de duistere uithoeken van de Barrio Gotico, om daar neder te dalen naar de onderste kelders van de Manchester Bar. In kleine kring klinken we dan wat Estrella Damm-flesjes tegen elkaar terwijl we verzuchten: “het was weer een prima vera dit jaar.” Eigenlijk moet het adres van die kroeg geheim blijven, maar kom, ik ben vandaag in een goeie bui en gun mijn fans ook wat: C/ Valldonzella, 40 / Plaza Milans, tel 627 73 30 81. En el bar Manchester se dan cita amigos y seguidores de la musica de los 80 y 90 y sus tendencias mas brit. Desde Joy Division hasta Placebo, pasando por los Smiths y los Happy Mondays.
Kortom: weer heel wat meegemaakt! Later deze week nog meer poep- en piesfixatie.
0
Hee Adolf, houd je camera eens recht 🙂
Als ze maar doortrekken, vind ik alles ok!