Inwoners van het midden des lands treffen het weer eens. In een paar dagen tijds krijgen zij twee keer een optreden van niet de minsten te verstouwen, en allebei nog eenmalig in hun stadje ook. Op vrijdag Shannon and the Clams in De Helling en op maandag AMYL AND THE SNIFFERS in de Ronda, yes!
Wie over Amyl and the Sniffers iets zinnigs wil opkrabbelen is eigenlijk gauw uitgeluld. Als je voor het gemak even de zangeres wegdenkt dan resteert er een typisch Australische no-bullshit band, wars van uiterlijk vertoon. De muziek die de boys voortbrengen is ongecompliceerd en zou ik eerder snelle hardrock dan punkrock willen noemen, het is meer AC/DC dan de Ramones, ook gezien de felle, snijdende gitaarsolo’s die sporadisch de kop opsteken.
Onmiskenbaar middelpunt van de band is natuurlijk zangeres Amy Taylor, wie kent Het Fenomeen nou niet? Met haar standaard outfit van broekje/topje-en-verder-niks en met haar very 70s Charlie’s Angels-kapsel dartelt ze in het rond zoals het meisje dat in een boksring het rondenummerbordje omhoog houdt. Met haar vrolijk makende verschijning, krachtige stem en zwaar Australisch accent neemt ze de hele bende schijnbaar moeiteloos op sleeptouw. De muziek van Amyl and the Sniffers is per saldo niet bijster origineel maar evenwel uiterst aanstekelijk en doeltreffend. Dat de band hiermee een voornamelijk jeugdig publiek weet te trekken is bovendien iets wat ontzag inboezemt. De rockwereld heeft nou eenmaal zo eens in de 15 jaar een stel opruiende firestarters nodig, of die nou Beatles, Sex Pistols, Nirvana of White Stripes heten. TiVre anticipeerde hierop en had alvast rekening gehouden met podiumbestormende hordes, gezien de rij ‘stage barriers’ die over de volle breedte van het Ronda-podium staat opgesteld, compleet met een blikvol security guys erachter. Maar hey, dat valt hartstikke mee (of beter gezegd: tegen) want afgezien van een enkele crowdsurfer blijft het publiek keurig in het gareel. Over de band kun je eigenlijk hetzelfde zeggen: uiteindelijk is het best wel lievige rock n roll-gekte, nooit wordt het gevaarlijk, er gaat niks kapot, niets loopt uit de hand. Het optreden duurt inclusief een korte toegift niet langer dan een dik uur, tot teleurstelling van velen. Tja ik snap dat wel. Op een maandagavond in een Hollands provinciestadje spelen, dan kun je als band beter je kruit droog houden voor meer tot de verbeelding sprekende oorden en tijdstippen.
Okay, brabbel ik nog even verder over het voorprogramma PARTY DOZEN. Een m/v-duo is het, en ook al Australisch. Rond een drummende hippie stuitert enthousiast een zangeres/saxofoniste, deze brunette heeft wel wat van Courtney Barnett weg. Grappig is dat ze het zingen doet in ‘de beker’(ja zo heet dat) van haar sax, want daar zit nou eenmaal een microfoontje in gemonteerd. Nog geen anderhalve week geleden speelden Party Dozen ook al in Utrecht, bij Le Guess Who. Toen stonden ze in Leen, veruit de beroerdste LGW-lokatie vanwege het bizar lage podium waardoor driekwart van het publiek simpelweg niks ziet. Evenwel was toen al goed hoorbaar dat dit tweetal in staat is een flinke bak weirde herrie te bakken. In Ronda wordt die indruk nog eens extra bevestigd, ja dit is eigenlijk een heule toffe en originele band! Wel een rare gewaarwording is het dat bij Party Dozen de meest in het oor springende bandlid een bassist is, en die is afwezig, we moeten hem/haar erbij denken aangezien hij/zij slechts pre-recorded aanwezig is! Na afloop nog effe hun LP ‘Crime in Australia’ aangeschaft en ik kan bij deze wel verklappen dat beluistering een ware sonische dollemansrit blijkt te zijn waarbij nummers soms de gedaante aannemen van totale freak-outs. Een uiterst originele en misschien wel baanbrekende band is dit, durf ik wel te stellen. Achteraf gezien zeg ik dan ook: een zeldzaam voorbeeld van een voorprogramma dat het hoofdprogramma verslaat op punten.
