Met foto’s van Anne-Marie van Rijn
Een puike feelgood-popband is Shannon and the Clams altijd al geweest, uiteraard! Echter, een jaar of twee geleden ging door alle vrolijkheid plots een abrupte streep. Zangeres/bassiste Shannon Shaw stond toen namelijk op het punt om in het huwelijksbootje stappen met haar verloofde Joe Haener, de ‘love of her life’ en tevens goeie vriend van de band. Maar twee weken voorafgaand aan de huwelijksplechtigheid kreeg hij een ernstig verkeersongeluk, met dodelijke afloop. Een enorm drama natuurlijk daar in Oregon, zoiets is niet zo moeilijk voor te stellen. Maar Shannon zou Shannon niet zijn als ze haar verdriet niet vaardig om wist te zetten in een stel hartverwarmende liedjes. Het persoonlijk leed zorgde zelfs -hoe wrang het ook klinkt- voor meer muzikale verrijking en diepgang. Het bewijs daarvan is goed terug te horen op The Moon Is In The Wrong Place, hun eerder dit jaar verschenen, zevende album, wederom geproduceerd door Black Key Dan Auerbach. Met recht valt dit een onvervalste rouwplaat te noemen die bij elke draaibeurt aan overtuigingskracht wint. ‘Feel your hands sliding into mine / See your eyes twinkle like a chime / Lips to lips it was so divine / Yes it seems like it’s over / But forever you’re mine …’
Het zal ook met die wrede wending van het lot te maken hebben dat de band in De Helling voor hun doen minder uitbundig voor de dag komt. Want waar ze voorheen soms wel een variété-act leken met snoepkleurige kledij, dunne snorretjes en felle make-up, daar heeft dit keer de ingetogenheid de overhand genomen. Shannon zelf geeft deze avond de voorkeur aan stemmig zwart en gaat gehuld in zwarte panties, waarmee ons – en dat is slechts een detail hoor- bruut het zicht ontnomen wordt op de Roy Orbison-handtekeningtatoeage die haar linkerbovenbeen siert, zo weten we van vorige optredens. Daar staat tegenover dat De Helling echt werk heeft gemaakt van een goeie lichtshow. De drummer zit nu rechts vooraan en achter de band, op de plek waar hij dus normaal gesproken zit, hangt een laaghangende discobol. Zo’n ding is niks meer dan een oubollig artefact uit lang vervlogen tijden natuurlijk, maar door dat sloom draaiende geval nu prominent een plek te geven en uit te lichten geeft het de show iets ehm … feeërieks en toverachtigs. Goed gedaan!
Net als bij Lewsberg (‘Pale Blue Eyes’) lijkt het bij Shannon and the Clams wel of het gehele bandgeluid terug te voeren is op één enkel iconisch popnummer, in hun geval ‘Runaway’ van Del Shannon. Dat nummer is uit 1961, het tijdperk waarin popmuziek nog onbespoten was en geen benul had van de tijden die komen zouden. Nog helemaal uit het tijdsbestek dat popmuziek een puur ambachtelijke aangelegenheid was en goeie zangers/zangeressen nog een vanzelfsprekendheid waren. Yep de vroege jaren zestig, het tijdperk van de girlgroups, de doo-wop, surf, oftewel het interbellum van vlak ná de 50s rock ‘n ‘roll en vlak vóór de Stones- en Beatlemania. Slechts zeer weinig bands laten zich nu nog door dat tijdperk inspireren (mij schiet eigenlijk enkel de oude Gruppo Sportivo te binnen). Ach ja, het is ook alweer zó lang geleden… Maar Shannon and the Clams doen het wel degelijk, en met verve. Een jankend orgeltje, een ouderwetse slagwerker.. en dan toch eigentijds klinken… Een speciale attractie vormt voorts de fraaie samenzang waarbij Shannon’s bluesy scheurstem een mooi contrast vormt met de falsetto getoonzette koortjes van haar bandleden. Het valt bijna niet op maar normaliter is het steevast andersom, dus een mannelijke zanger die voor het lage geluid zorgt, tegen een achtergrond van vrouwelijke koortjes. Omdat Shannon en haar Clams (met als tweede harde kern gitarist/mede-componist Cody Blanchard) kunnen bogen op 15 jaar ervaring en zeven albums vol materiaal is er aan pakkende nummers geen gebrek, al ligt zoals gezegd in De Helling de nadruk op die laatste plaat.
Na afloop van het optreden neemt de band nog even alle tijd om met fans op de foto te gaan. Wat een innemende lui toch, en behept met een professionele instelling bovendien. Een paar uur later ontwaren we ze op het terrasje schuin tegenover café Klein Berlijn. Op hun gemak zitten ze daar te pimpelen. Er volgt de volgende dag een optreden in Hamburg maar dat zien we morgen dan wel meer, stralen ze uit. Haar weelderige blonde pruik heeft Shannon dan allang afgezet.
