The Kik als begeleidingsband. Het is even wennen, ook voor de jongens zelf, stel ik me zo voor. De grappen en grollen en de een-tweetjes tussen Dave en Arjan die ze tot zo’n publieksvriendelijke band maken blijven grotendeels achterwege. Niet dat dat wat uitmaakt als je Armand begeleidt. Die heeft zelf genoeg grappen en grollen en levenswijsheden om te delen, dus wat dat aangaat komen we niks tekort.
Het optreden was een zogenaamde try-out, wat ik een ongelooflijk kutwoord vind en een halfzacht excuus voor eventuele foutjes. So what, het is de eerste clubshow die ze samen doen en dat er eens iets misgaat is sowieso niet erg, dat maakt het menselijk, weetuwel? Maar ik snap het wel. Ze willen gewoon zo goed mogelijk zijn en dat is in het geval van The Kik heul erg goed. Want of je ze nou tof vindt of niet, wat een muzikanten.
De nieuwe liedjes komen goed aan en over. Het enige minpunt is dat de zang niet altijd even verstaanbaar is. En ik wil hem graag verstaan, aangezien Armand namelijk wat te melden heeft. De woorden die hij daarvoor gebruikt zijn soms een beetje wollig en als hij teveel woorden in een zin wil proppen klinkt het een beetje geforceerd, maar daar staat tegenover dat het allemaal even oprecht is en dat Armand het vermogen bezit om clichématige woorden als ‘liefde’, ‘tevredenheid’ en ‘vriendelijkheid’ een waarachtige lading en betekenis mee te geven.
Wanneer Armand solo en akoestisch een liedje brengt over zijn eigen bijna doodgaan op de dertiende etage van een ziekenhuis in Nijmegen (hetzelfde ziekenhuis waar zijn vader zestien jaar eerder is gestorven) kan je de as van een joint horen vallen.
Het is frappant, of misschien ook niet, hoe zijn sixties-liedjes tekstueel nog steeds staan als een huis. ‘Ben ik te min’ is kippenvel, net zoals ‘Een van hen ben ik’ en ‘Want er is niemand’. Wat dat me, spijtig genoeg, zegt is dat de mensheid in essentie nog steeds tegen dezelfde eigen tekortkomingen en problemen aanloopt als toen en altijd.
Maar ook al schiet het met de mens zelf niet op, de tijd staat niet stil en Armand ontkomt er dus ook niet aan dat hij een dagje ouder wordt. Dat merk je aan zijn spel en de moeite die het hem af en toe kost om The Kik bij te houden. Of is het andersom? Hoe dan ook, erg is het niet. Perfectie is saai, het is wat het is, en als The Kik even gas geeft dan balt Armand een vuist, pakt met de andere zijn microfoonstandaard en gooit zelf ook nog een schep kolen op het vuur.
Het is een mooi stel; heden en verleden komen prachtig samen en ze lijken allebei even trots op de samenwerking.
De plaat van Armand & The Kik is uit en te koop.
0