Nou zeg! Voor een onvervalste rock ‘n’roll-ervaring moet je kennelijk tegenwoordig vooral niet in de Bitterzoet zijn. Hebben die lui het daar soms in hun bolletje gekregen ofzo? Eerst worden we rond 20.15 uur bij de deur geweerd door een knurft die nog net niet snauwt dat hij eerst de kassa nog moet opmaken. Nog geen drie uur later, rond 23 uur dus, na afloop van het MIKAL CRONIN-concert (geen voorprogramma) denken we nog even gezellig wat bier bij te tanken, maar dat is buiten de waard gerekend. De laatste ronde blijkt alweer geweest te zijn (dat gezicht van dat bandlid bij die bar!). Een bitterzoet baasje laat vervolgens enkele malen luidkeels weten dat dit het was dames en heren. Handig weet hij ons vocaal de zaak uit te bezemen. Nou vraag ik je…
Onlangs kwam Mikal Cronin’s derde solo-LP uit, MCIII geheten, de opvolger van MCI en MCII. De onderliggende boodschap ervan is dat Mikal hier is om te blijven, want hij toont aan dat hij met schijnbaar gemak een vrij consequent hoog niveau aan weet te houden. De liedjes knisperen en knasperen dat het een aard heeft. Ultra-melodieuze, garagy powerpop is het, zich mede onderscheidend van de rest doordat hier en daar flinke plakken blazers en strijkers ingezet worden, op MCIII zelfs een heus ensemble.
Mikal in full effect
Zijn platen zijn steevast van een serieus tekstvel voorzien en in interviews laat Mikal tegenwoordig niet onverhuld dat er in hem een getergde ziel huist. Veel is terug te voeren op een ongeluk dat hij kreeg als tiener begrijpen we, hij heeft namelijk nog steeds last van ‘serieus back problems’ tengevolge van een potje ‘mountain boarding’ (van een berg afracen op een plankje is dat, denk ik). Om de pijn te bestrijden slikt hij painkillers en die zorgen weer voor neerslachtige gevoelens, en die zorgen weer voor mooie platen en die – hoera!- zorgen er weer voor dat wij ons gelukkig kunnen voelen.
Nu sprak ik laatst de Utrechtse jongedame T. en die heeft een aantal jaren in LA bij Mikal op de kunstschool gezeten, zij iets met film, hij iets met muziek. Ze zijn daar een beetje bevriend geraakt (T’tje was dan ook aanwezig in Bitterzoet, overigens in het gezelschap van twee boys van WAND die bij haar en haar zigeunerfamilie logeren in Utrecht-Oost). Zij probeerde mij aan mijn verstand te peuteren dat alleen vet rijke ouders ervoor kunnen zorgen dat gasten als TY SEGALL en Mikal Cronin zijn wie ze zijn. Alleen met een gedegen financiële backing kun je het redden in de US of A, bedoelt ze. Alleen dan kun je je ontplooien, alleen dan kun je een leuke crea-opleiding volgen, alleen dan kun je überhaupt overleven en je ding doen in the city of angels.
Hm best interessant, een beetje een spoiled brat dus die Mikal, is mijn conclusie. Luxe problemen…
Anyway, het optreden dus. Aangezien Mikal in staat is rijkelijk putten uit zijn almaar uitdijende repertoire valt op dat hij – net als zijn vrienden/soortgenoten THEE OH SEES en Ty Segall- ervoor kiest om alleen het punky, garagy deel ervan live uit te voeren. ‘Party muss sein,’ lijkt zijn credo, en de fraaie ballads, waar hij er toch ook een aantal van heeft liggen, laat hij lekker thuis.
Nick en Emmett
De band speelt zo strak als een eendekut, maar ja, wat wil je ook met typetjes als NICK MURRAY en EMMETT KELLY in de gelederen. Beiden waren een maandje of negen terug (conceptietijd?) allebei nog in NL te bewonderen. Nick Murray, die normaal gesproken bij WHITE FENCE drumt, was erbij toen Thee Oh Sees De Melkweg op zijn kop zetten. En Emmett Kelly is lid van THE CAIRO GANG, samen met WILL OLDHAM deden zij in september een gedenkwaardig NL-kerken-tourtje.
Emmett hier in de Cairo Gang. Locatie: de Doopsgezinde Kerk, schuin tegenover het oude Tivoli, september 2014.
Emmett hier als rockgitarist in de Mikal Cronin band. Lokatie: Bitterzoet, schuin tegenover de hoeren van de Spuistraat, juni 2015.
Die Emmett blijkt overigens niet de minste. Staand in de halfschaduw schudt hij nonchalant de ene na de andere flitsende lick uit zijn mouw. Best wel een contrast met Mikal die zich beperkt tot de obligate slaggitaarpartijen. Emmett doet ook nog eens loepzuivere backing vocals bij Mikal’s schuchtere lead-vox. Ja want staand aan de zijkant van het podium kun je dat goed horen vanuit de monitors. Het is maar goed dat Mikal hem slechts ingehuurd heeft, want anders….
Maar goed, al met al een puik rockend concert dat evenwel bij het publiek nauwelijks fysieke reactie weet te ontlokken. Ofwel het was weer eens een aardappelzakkengebeuren eergisteren. Een beetje met zijn allen gebiologeerd naar die figuren op het podium koekeloeren, dat was het wel, we zijn tenslotte in Nederland. Maar ja, Mikal is dan ook niet echt een charismatisch figuur, en bovendien van gegoede komaf en ook nog eens kampend met back problems…. Damn, moeten we dan wachten tot MC5 voordat het dak er echt van af gaat?
0