Het kan niemand zijn ontgaan dat het afgelopen weekend best een beetje in het teken stond van de glorieuze overwinning vrijdag van het Nederlands Elftal. Hoewel de ja-maar brigades alweer in koor roepen dat het ‘slechts’ om Wales gaat, een zelfs door de altijd zo ruimhartige VN niet erkende natie, en dat de inzet des keizers baard was, mag dat toch als een prestatie van formaat worden neergezet. Helaas echter – en ook dat zal niemand zijn ontgaan – moest er weer e.e.a. gebeuren waardoor de geplande heldenontvangst moest worden afgeblazen.
Parijs dus…concert van Eagles of Death Metal. Je had er kunnen staan… en dergelijke gedachten.
En dan heb je op zondagavond dus een concert van Death Cab for Cutie in Tivoli Vredenburg. Goeie band, prachtige nieuwe CD, mooie herinnering aan hun optreden op Primavera 2011 (of was het 2012?). Waren er nu echt meer bewakers dan normaal? En waarom werden we ineens via de brandtrap naar de Ronda geleid? Keken concertbezoekers altijd zo schichtig? Je gaat natuurlijk ‘selectief percipiëren’, zoals dat dan heet. Hinein-interpretieren, ook zo’n mooie.
En Death Cab for Cutie? Ja, een zeker ongemak was er wel, zo leek me. Net toen ik dacht dat ook dit weer selectieve perceptie was, dankte Ben Gibbard het publiek nog eens dat het toch was gekomen: ‘it’s been a few hard days for all of us.’ Geen overdreven statements, geen pathetisch oproepen om elkaars hand vast te houden, maar gewoon een korte maar veelzeggende uiting van angst en ongemak. Later stamelde hij nog een keer hoe blij hij was.
En muzikaal? In één woord: prachtig. Ben Gibbard was goed bij stem en zijn heerlijke bubblegum Amerikaans meanderde fijn om al die mooie liedjes heen. Toch wel een oeuvre om te vousvoieren, hoor (luister de nieuwe CD ook met nummers als Black Sun en Little Wanderer). Fijne drummer, goede basloopjes, krachtig geluid en gewoon een concert dat twee uur duurt.
Om elf uur namen band en publiek afscheid van elkaar. Er leek even iets bijzonders te zijn verricht. Ook van Wales kunnen we winnen.
0