Effe naar London (deel 2)

… een paar honderd meter verwijderd van Dalston-Kingsland-tubestation bevindt zich de Shacklewell Arms, op het eerste gezicht een pub zoals je er zoveel van ziet in de UK. Er zouden die dag (afgelopen zaterdag) wat bandjes spelen, zo lazen we ergens. Maar als we daar aangekomen de maandkalender zien hangen begint er meteen iets te dagen. Godskanarie, wat een toevalstreffer, in dit tentje spelen alle hotte bands van dit moment!!

Okay The Shacklewell Arms is dan wel een pub, maar met onze Hollandse opvoeding achter de kiezen vinden we de term ‘stinkhol’ meer op zijn plaats. De pub-ruimte zelf gaat nog wel, maar om in de zaal erachter te komen moet je een paar gangetjes door en die stinken overduidelijk naar 100 jaar bier, kots & ontucht. Zelfs de enorme hoeveelheden french fries en burgers die er de gehele dag door gebakken worden kunnen de penetrante luft met geen mogelijkheid verdrijven.

Achter dat achterzaaltje is nog een soort van met plexiglas overdekte buitenplaats. Aan de muurschilderingen is goed te zien dat deze pub nog maar kort geleden in handen was van de dancehall community. Overal aan de muren afbeeldingen van geil dansende, zwarte stelletjes, en dan dat lullig gemetselde fonteintje in het midden…Nee, het moet hier ooit een verdomd gezellige boel geweest zijn.

Op de muren de overblijfselen van een antieke cultuur…vermoedelijk betreft de schildering hierboven een verbeelding van het ideaalbeeld van de vrouw

Op het podium staan vandaag maar liefst tien bands, startend om 15.15 uur, en wij zijn er bij, hoera!  Vele daarvan zijn verbonden aan het platenlabel Marshall Teller, waar ik eerlijk gezegd nog niet eerder van gehoord had.  Achterin staat ook een verrrukkeluk stalletje met daarop uitgestald tientallen kleurrijke indie-produkten (alleen vinyl en cassettes, geen cd te zien). Onnozel als ik ben vraag ik de gozert erachter nogmaals naar de naam van zijn label. “Wat zeg je, Marshall?…..Tellerr ???..okay…” Pas later ontwaar ik ook singles van The History of Apple Pie ertussen, de band waar collega Frank het zo vaak over heeft. Hmm..

We zijn terecht gekomen bij een ‘alldayer,’ een heuse LP-release party van Marshall Teller Records. Zij hebben zojuist een sampler geissued en dat moet gevierd worden. Iedere band speelt een minuut of 25. Geen toegiftengedoe, meteen afbreken en opbouwen, en daarna snel door naar de volgende band. Het gaat wat ver om ze hier stuk voor stuk te bespreken maar je mot van mij aannemen dat het peil flink hoog ligt en dat smaakvol muziek maken zelden zo logisch leek als hier. Anders gezegd: waren deze bands uit NL afkomstig geweest dan was Excelsior Recordings geheid druk met contracten gaan wapperen, wat ik je brom! Ook staan er opvallend veel (zelfverzekerde) dames op het podium, zowaar geen slechte ontwikkeling dunkt mij (mits ze mij ook leuk vinden natuurlijk).

PARLOUR

Toch wil er één band uitpikken: PARLOUR! Gecentreerd rond zangeres/gitariste Angela Won-Yin Mak brengt deze band een uiterst stijlvolle set, met veel verve en met veel afwisseling gebracht. Het schijnt dat ze pas net bestaan en nog geen platen uitgebracht hebben. Nou ja, in ieder geval, in de gaten houden deze gasten! En – ik kan het verdorie niet laten—let dan ook eens op FEATURE, een all-girl-drone-punk-band. Hoewel hun poppy muziek wat strakker en één-dimensionaler in elkaar steekt dan die van PARLOUR, vond ik ook hen tot de hoogtepuntjes van de dag behoren.

FEATURE

Als we de dag erop de (vele) lokale muziekblaadjes checken valt het op hoe vaak zowel The Shacklewell Arms als Marshall Teller genameckecked worden. Ik prijs mezelf dan ook gelukkig dat ik even een kijkje heb kunnen nemen in de kraamkamer van een nieuwe, aanstormende golf Brits indie-talent. Althans zo voelt dat. En gelukkig was dat niet bovenin een chique Muziekpaleis in Utrecht, maar in een stinkende pub in Noord-London, precies zoals het hoort…

Ook al uitstekend: JOYA

Kortom, het geluk kan niet op dus? Nou nee…., het onheil zit in een klein hoekje, zo blijkt maar weer eens. Want toen ik na afloop mijn slag wilde slaan bij het merch-standje sloeg de schrik me om het hart: de platenbaas was er al vandoor! met medeneming van al zijn handelswaar… Kut! Klote! Bips! Dat betekent.. met lege handen naar huis. Maar dat is…onmogelijk!

Uit ongenoegen met zoveel misfortuin kocht mijn ondeugende ik effe later bij een straatverkopertje bovenstaand, gietijzeren gevalletje, volgens mij uit de jaren ’30 ofzo. En ja hoor, de volgende dag op Heathrow wordt mijn koffertje er bij de security-check prompt uitgepikt en aan een onderzoek onderworpen. “Ah, a nutcracker sir..,’ grijnst de douanier (Indiaas typetje), als hij het ding eruit vist. Jaja, wie veel reist die maakt veel mee mensuh…

Comments

comments