Utrechters die hen net als ik 15 jaar geleden (!) gemist hadden in het SJU-Huis (!), kregen gisteren een unieke herkansing: MR. QUINTRON & MISS PUSSYCAT waren in town! Natuurlijk komen ze niet uit Memphis (zoals abusievelijk door Db’s op de poster gezet) maar uit The Big Easy, ik bedoel uit Crescent City, ik bedoel uit New Orleans! Maar een kniesoor die daar op let, want zijn het niet allebei van die geweldige, van historie doortrokken, Zuidelijk muzieksteden? Anyway, vandaag eens weinig tekst en veel beeld, er wordt immers al genoeg geluld in deze wereld, niet in de laatste plaats door mij zelve.
Na de blitze opwarmers Dodde en Dead Elvis speelt Harry Merry in het rookhok. Miss Pussycat is aandachtig en enthousiast toehoorder.
Vervolgens is het tijd voor de tradionele opblaasbare poppenkast van Miss Pussycat. Met dit keer een huiveringwekkend verhaal, niet voor tere zieltjes…
Dan barst het los. Bad-ass & swampy, de verslavende sound van een leip opgevoerd orgel begeleid door ritmebox en sambaballen… Pas op, drijfzand in het moeras, ontsnappen is onmogelijk…
Er is maar één voodoo child en dat is Quintron, ja? Koplampen, druipend zweet en de drumbuddy. Let ook eens op het nummerbord: State of Louisiana…
Dan is het alweer afgelopen. Snel de merch-table bestormd. Wat is-tie mooi getekend he?
De volgende ochtend na het ontwaken eerst eens kijken wat er allemaal in mijn tasje zit: ehh…een LP, twee singles en de toverstaf van Miss Pussycat. Smullen!
0