Nummer 1 op de lijst van meest ergerlijke momenten uit de werkdag van een forens? Dat is wel de rij wachtenden bij de Bruna, ’s morgens vroeg op het Centraal Station. Het is dan spitsuur en het enige wat ik wil is snel en behendig een ochtendkrantje kopen. De trein vertrekt over vier minuten en er staat een man of zes voor me in de rij. Terwijl de eerste verschijnselen van stress zich reeds openbaren blijkt er vooraan een heus kutwijf te staan. Ze kraamt dat ene ergerniswekkende kutzinnetje eruit: ‘HET IS EEN KADOOTJE…” Waarna zo’n Bruna-miep op d’r gemak iets vaags gaat staan inpakken, om er soms ook nog doodleuk zo’n hip-onthaastend lulpraatje aan vast te knopen. Waardoor ik dus mijn trein dreig te missen. Grrr..gna!!
Zo mijzelf opvretend viel mijn oog gisteren op een boekie dat daar vlakbij de kassa uitgestald lag. Een boekie van Shel Silverstein was het, ‘The Missing Piece’ geheten. Tot mijn verrassing lag het daar zomaar pontificaal op tafel. Ik bedoel: de goede man is al 16 jaar dood, en het boekie is uit 1976. Kennelijk zijn zijn boekies dus nog relevant genoeg om thans in een derderangs Hollandse kantoorboekhandel tussen allerlei dubieuze bestsellers ten toon gespreid te liggen.
Dat Shel Silverstein leuk kon schrijfen en tekenen, dat wisten we al. Voor mijn part mogen we hem een soort Amerikaanse versie van Annie MG Schmidt noemen, en dat bedoel ik zeker niet lullig ofzo. Puntige, grappige, pretentieloze gedichtjes, die ook door kinderen goed begrepen worden, daar heeft hij patent op. En hij maakt er ook nog geinige tekeningetjes bij.
De reden dat Shel Silverstein nu zelfs de Kettingzaag haalt is dat hij -ja ja, multi-talentje- ook liedjesschrijver-componist was. Van ‘A Boy Named Sue‘ van Johnny Cash met name. Verders zou hij nog een aantal leuke gouwe ouwen pennen. Enkele daarvan schopten het zelfs tot NL-hitstatus: ‘The Ballad of Lucy Jordan’ van Marianne Faithful, ‘Sylvia’s Mother’ en ‘The Cover of the Rolling Stone’, beide van Dr. Hook & The Medicine Show. Ick noem maar wat. Daarnaast maakte hij zelf ook langspeelplaten, eind jaren 60/begin jaren ’70. Maar die zijn goeddeels vergeten, dus gemakshalve laten we die hier even buiten beschouwing.
‘A Boy Named Sue’ gaat over een alcoholische vader die het gewaagd heeft zijn zoontje Sue te noemen. Al snel na zijn geboorte smeert pa ‘m, terwijl het kereltje het maar moet zien te rooien met zo’n bespottelijke voornaam. Overal wordt ie uitgelachen, veracht en bespuugd. Overal moet hij zich verdedigen, vaak ook met de vuist. Aan het eind van het liedje komt het tot een confrontatie met de ouwe. En die zegt dan zoiets als: ‘sla me maar dood als je wil, maar weet wel dat ik een weerbare vent van je heb gemaakt.’
Het verhaaltje doet sterk denken aan ‘Karakter’ van meester F. Bordewijk, en wie had dat boek vroeger nou niet op zijn/haar lijst staan? Daar gaat het over de zoon van een deurwaarder die met Katadreuffe ook al zo’n belachelijke naam heeft. Pa verlaat hem en het kereltje komt ook in de juridische wereld te werken. Gaandeweg zijn loopbaan zorgt meedogenloze pa er hoogstpersoonlijk voor dat het ventje een paar keer failliet gaat. Als het op het eind van verhaal tot een confrontatie komt zegt ook deze ouwe dat ie wel mooi een weerbare man van hem heeft gemaakt. “Of méégewerkt!,’ kraait hij letterlijk, als ik me het goed herinner.
A boy named Bordewijk
Nou lijkt het me heel sterk dat Shel Silverstein ooit boeken van Ferdinand Bordewijk tot zich genomen heeft. Dat zou dus betekenen dat beide schrijvers een zogenaamd universeel thema te pakken hadden. Sta daar maar eens bij stil.
Zoals ik gisteren ook stil bleef staan bij de Bruna. Terwijl de rij wachtenden voor me snel oploste verloor ik me fijn en zalig in een boekie van Shel Silverstein. En die trein dan? Ach, mijn grootmoeder zei het al: een trein is net zoals een vriendinnetje, als je er een gemist heb pak je gewoon de volgende.
0