Vier concerten in één week bijwonen, is dat een topprestatie? Neen, in tegendeel. Avond aan avond voor de treurbuis hangen met Lodewijk Asscher in alle talkshows lijkt me veel moeilijker, ja dat is pas een kutleven!
Het begon allemaal in De Helling, alwaar BOSS HOG speelt. De zaal is verrassend goed gevuld (alhoewel: ‘waar is Eric Mans toch?’ hoor ik links en rechts achter mij smoezen) en als ik goed om me heen koekeloer dan lijkt het wel of ik bij een Harry de Winter’s 40Up Party ben aanbeland. Maar hey, ik moet niet lullig over leeftijden doen, de Boss Hoggers zijn gerespecteerde ouwe rockerz en hun publiek bestaat ook uit gerespecteerde ouwe rockerz. En bovendien: heb ik verdomme zelf weleens in de spiegel gekeken?
Boss Hog heeft niet bepaald haast. Ze brengen binnenkort hun vierde plaat in 25 jaar uit, en dat zegt heel wat. Sterker nog: that totally sums it up…sort of… Denk echter niet dit een ingekakt zootje is. Live klinkt de band lekker up-to-date, speelt funky en laat veel ruimte voor subtiliteit. Een keyboordplayer (out of place guy met middenstanders-look) maakt deel uit van het gezelschap, hij zit niet in de weg en zorgt voor de spaarzame accentjes. Jon Spencer himself staat voor zijn doen tamelijk anoniem te rocken. Nog immer strak in het pak en zijn spel is nog even straf en veerkrachtig als weleer. Vandaag is zijn 52e verjaardag en mag hij op het podium wat kaarsjes uitblazen, vertederend toch? Maar wat lul ik toch over bijzaken, in Boss Hog is het Jon’s eega Cristina Martinz die van hem alle ruimte als frontvrouwe krijgt, is dat ware liefde of niet? Na al die jaren – remember Pussy Galore in Tivoli OG? – ziet deze catwoman er nog net zo ultra-patent als destijds uit (ze is vast vegetariër, dat kan niet anders 🙂 ). Met soms Siouxie-achtige zang en een ietwat over-the-top stage-presence weet ze de aandacht van het zondagavondpubliek in ieder geval goed vast te houden. Yep, van mij mag ze 25 jaar na dato opnieuw frontaal naakt op de hoes van die nieuwe plaat met, okay vooruit dan, op de achterkant Jon Spencer, maar dan in een wollen onderbroek tot minimaal boven zijn navel. Leuke funband, leuk optreden maar een dag later ben ik het meeste alweer vergeten.
Geen gelul, gebak van Krul!
Op woensdag speelt in ACU het bandje PROPER ORNAMENTS. Dat is, na Veronica Falls en Ultimate Painting, alweer het derde vehikel waar de heer James Hoare ons op komt vergasten. Net als Ultimate Painting bestaat deze band uit een kernduo, aangevuld met twee huurlingen. Puur uiterlijk gezien is dit wederom zo’n typische Engelse band: veel aandacht voor haardracht, schoeisel, kledij en mooie gitaartjes. Voor hen is dat iets vanzelfsprekends hè, terwijl wij spijkerbroekdragende Nederlanders er altijd maar weer aan moeten wennen. Maar al met al een toffe groep, een stukje steviger dan wat Spotify deed vermoeden. Transparante, ingetogen, aanstekelijke Velvet Underground-achtige indie-pop is wat we krijgen, vol lijzige, vierstemmige vocalen er overheen gesmeerd. Ik zeg: op zijn best klinkt dit beter dan Ultimate Painting op zijn best! Maar huh, wat bedoel ik hier eigenlijk? Zijn Ultimate Painting over hun hoogtepunt heen dan? Ehhm ja, dat vind ik wel eigenlijk. Hun concertje in de Tolhuistuin van afgelopen oktober leek daar wel op te wijzen althans. Als soft-rock te soft wordt dan klinkt het meteen ook wel erg soft!
Proper Ornaments, met James Hoare links
Helaas eindigt het optreden met twee veels te lang uitgesponnen, richtingloze flutnummers, en dat is meteen een smet op de avond. Na afloop nog even maximaal ingeslagen (setlist, LP, single, handtekeningen) en hoogstpersoonlijk een babbel aangeknoopt met James. Hij fluistert in mijn oor (primeur!) dat hij weer gaat samenwerken met de zangeres van Veronica Falls, en ook dat hij nog steeds zoete herinneringen bewaart aan het optreden van die band bij ITGWO in Vlieland. Fijn om te weten, James!
Vanavond en morgenavond spelen JULIA JACKLIN en MAGNAPOP. I’ll keep you updated!
0
One thought on “Snoeischaar’s 4-gigs-a-week account (met o.a. Boss Hog en Proper Ornaments)”
Comments are closed.