‘Yes we are kids, but we certainly ain’t billies!’ Aldus kondigt Dan Kroha zijn band THE GORIES aan. Begrijpelijk wel zo’n opmerking want tja, het Nijmeegse festivalletje Kids ‘n’Billies dat zich speciaal richt op kinderen, begon een jaar of twintig geleden nou eenmaal als rockabilly-evenement. Vervolgens verlegde het zijn bakens naar een meer rootsy cowboyhoedengebeuren maar hield vast aan die naam. Verder niks ernstigs mee aan de hand natuurlijk, en hey luister nou eens Danny, de ANWB staat ook voor Algemene Nederlandse Wielrijders Bond, en daar hoor je toch ook geen automobilist over klagen, of wel dan ?
Leuk is het in elk geval om weer eens in het enorme Goffertpark te verkeren. De laatste keer dat ik er voetafdrukken achterliet was in 1995 toen de Stones er speelden en Mick Jagger tijdens ‘Miss You’ zijn gerimpelde tepels liet aflebberen door achtergrondzangeres Lisa Fischer. Doos were de dees! Kids n Billies vindt echter plaats in een veel intiemer gedeelte van het park, het ‘Openluchttheater De Goffert.’ Dat is een soort van amfitheater waar het prettig vertoeven is onder het verkoelende gebladerte. En dan die kraampjes en die kids-insteek, daar gaat ook veel verleiding van uit: “De hele middag kun je zelf aan de slag met een piratenoutfit door een haak, ooglapjes, en een zwaardje te knutselen, ’ staat er in de strooifolder. Woaw, da’s weer eens wat anders dan zo’n stompzinnige yoga-sessie op Lowlands!
Meerdere generaties dwarrelen er bij Kids ‘n’ Billies door elkaar heen. Allereerst veel onmondige kids die door hun ouders zijn meegesleept natuurlijk, en helemaal aan de andere kant van het spectrum de krasse knarren. In die categorie bevinden zich zelfs mensen die de jaren 80 van de vorige eeuw nog bewust hebben meegemaakt! Speciaal voor hen staat de Gories op het programma. The Gories , dat is natuurlijk het zwaar legendarisch drietal uit Detroit, Michigan. Typisch zo’n band waarvan het onmogelijk is om er ooit genoeg van te krijgen. In de periode 1986-1992 maakten ze drie langspelers die -en nu kan ik effe niet zonder een cliché-uitdrukking- in geen platenkast mogen ontbreken. Voor de muzikale analfabeten onder ons som ik ze voor alle zekerheid nog even op: Housrockin’ uit ’89, I Know You Fine But How You Doin’ uit ’90 en Outta Here uit ’92. Ja, heb je dat?
Nadat de Gories in 1992 uiteen spatten ging elke bandlid zijns/haars weegs. Mick Collins was van de drie vervolgens het succesvolst met The Dirtbombs, een band die zo onderhand ook al rijp is voor een glorieuze reünietour. Hoe dan ook, de onovertroffen klasse van The Gories zou de drie leden voor eeuwig achtervolgen als een helse jachthond, de bevolking van planeet Aarde pikt het gewoonweg niet dat het bestaan van The Gories beperkt bleef tot die luttele zes jaren en die luttele drie platen. De roep om een reünie is immer ijzersterk en breedgedragen. Gelukkig hebben ze alledrie goed functionerende voelhorens en weten ze maar al te goed: voor sommige zaken in het leven is een mens nou eenmaal in de wieg gelegd, dan is het zinloos je daartegen te verzetten.
Wie in Nijmegen het meest in het oog loopt, en dan niet alleen vanwege zijn hoge lichaamslengte, is Mick Collins. Want waar drumster Peggy o’ Neill en mede-gitarist/zanger Danny Kroha behoudens wat vergrijzende haardossen geen spat veranderd lijken en doen wat ze moeten doen, daar loopt onze gentle giant opzichtig met een XL-mondkapje rond, zowel voorafgaand aan het optreden als onmiddellijk daarna. In corona-tijd snapten we zoiets nog maar nu hangt er een even voor de hand liggende als domme, respectloze vraag boven het podium: is Mick soms een wappie geworden? Ja sorry, ik ken de achtergronden van zijn handelen niet, dus heb er ook geen oordeel over. Maar wel degelijk beroerd is het gesteld met zijn strot, die lijkt geheel naar de verdommenis, hij krijgt er althans niks wezenlijks uitgeperst. Zingen probeert hij wel maar het klinkt als de doodsreutel van een stervende eland. Arme Mick. Hopelijk voor hem is het slechts een tijdelijk ongemak. En dan te bedenken dat ze deze zelfde avond nòg een (nacht)optreden hebben staan bij Kliko-fest in Haarlem. Zijn er lezers die kunnen rapporteren hoe dat afgelopen is?
Maar voor de rest is het allemaal cook and egg hoor, wat we in Goffert te horen krijgen. Het is het beproefde Gories-recept van rauwe, bluesy, en vooral ultra-rudimentaire rock ’n roll. Nitroglycerine, Baby Say Unh… alle grote ‘hits’ passeren de revue. Een verrassing (hoewel, 15 jaar geleden was dat ook al een verrassing) is als ze Everything That’s Mine van Nederbeathelden The Motions inzetten. En ‘Mona’ van Bo Diddley is ook een leuke keuze, al moet ik godbetert alweer aan de Strolling Bones denken terwijl ik daar helemaal geen zin in heb.
