Slechts met één enkel optreden zijn TY SEGALL en zijn Freedom Band dit jaar op een Nederlands podium te zien. In Beuningen, in het Konijnenhol om precies te zijn, op 7 juli aanstaande. Maar aan grootschalige festivals op exotische flutlokaties heb ik een tyfushekel, dus wat doet een mens dan? Hij pakt de trein naar Zürich alwaar de wonderboy-met-de-gouden-manen gewoon in een kleine tent in de binnenstad te zien is, in Club Mascotte om precies te zijn. Zoals met name Ty’s meest recente plaat Three Bells goed laat horen heeft hij zich goeddeels losgemaakt van het aloude grungy garagerock-genre. Het zou tijd worden ook want het is zijn vijftiende solo-plaat alweer, nog afgezien van tal van zijprojecten. Three Bells laat puur vakmanschap horen van kundige muzikanten. Althans zo lijkt het op het eerste gehoor. In werkelijkheid is het Ty zelf die zowat alle gitaar-, drum- en baspartijen op zich neemt! De plaat staat vol alleraardigste tunes, tempowisselingen en moodshifts, echt wel knap gedaan. Niet echt wereldschokkend weliswaar, maar de liedjes luisteren prettig weg. De recensies waren dan ook overall behoorlijk positief. Nieuw is de niet te stuiten opmars van zijn vrouw Denée. Beperkte zij zich aanvankelijk tot het leveren van wat hoesfoto’s en hoesdesign, bij deze plaat schreef ze aan maar liefst vijf composities mee. In het nummer ‘Move’ neemt zij de lead vocals ter hand, en het nummer ‘Denée’ gáát zelfs over haar. Jaja, je kan wel zeggen dat Ty smoortjeverliefd is op het meiske. Vanuit hun nieuw verworven liefdesnestje in Laurel Canyon (vanouds hèt woonoord voor geslaagde creatieve types uit LA) doen ze tegenwoordig soms zelfs gezamenlijke interviews en als ze teksten schrijven dan doen ze, hihi, om beurten een regeltje. Typisch kalverliefdegedrag natuurlijk. Of er op korte termijn ook een kleine Segall te verwelkomen valt zou ik niet weten, maar dat lijkt slechts een kwestie van tyd. Afijn, in Zurich worden vanzelfsprekend veel nummers gespeeld van Three Bells. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat noch ik noch de Zwitsers direct warm aanlopen hiervoor. En dat is pijnlijk om te moeten constateren want persoonlijk heb ik Ty hoog zitten, hij heeft de liefhebber in de loop de tijd tenslotte behoorlijk wat memorabels geschonken. Meestal is een live-setting er de garantie voor dat liedjes pas echt tot leven komen, maar in dit geval gebeurt bijna het omgekeerde: de studio-liedjes lijken op het podium juist aan kracht in te boeten. Vonken die de hele boel in lichterlaaie kunnen zetten worden node gemist. De Zwitsers, die toch wel een en ander gewend zijn qua smeltende gletsjers, laten zich maar moeilijk ontdooien. Tussen de nummers door weerklinken flauwe beleefdheidsapplausjes en voor de rest wordt er vooral glazig voor zich uitgekeken, alsof er eerst een aap uit een boom moet komen. Slechts wanneer Ty er wat ouwe knallers doorheen gooit (‘You’re the Docter’ enzo) ontstaat er iets van geestdrift en beweging in de zaal. Tja, het geeft te denken… Wellicht mankeert er toch wat aan zijn recente liedjes, of anders wel aan zijn huidige begeleidingsband. Niet aan Mikal Cronin natuurlijk, want hij basbeest als vanouds. Maar drummer Charlie Mootheart en toetsenboy Ben Boye zijn er dit keer niet bij, op de drumkruk valt tot m’n verrassing Evan Burrows van Wand te ontwaren, een vriendje uit LA. Met Emmett Kelly als gitarist krijg ik persoonlijk steeds meer moeite. Hij mag dan wel een befaamd snarenvirtuoos zijn, een smerige rock ‘n’ roller is hij allerminst. Zijn onafgebroken jazzy notenbrei komt steeds meer mijn strotje uit. En dan de rol die vrouwlief Denée tegenwoordig opeist, ik vind dat discutabel hoor. Zou hun levensgeluk artistiek gesproken nou zo geweldig voor Ty uitpakken? Ik waag het te betwijfelen… Sterker nog: vannacht droomde ik dat Ty haar met Emmett Kelly betrapte, achterin de tourbus lagen ze stiekem te vozen met elkaar. Woest schopte hij beiden uit zijn leven waarna hij uit pure woede en frustratie de rest van zijn leven alleen nog maar goeie muziek zou maken. Ja, het bleek een zegening voor de mensheid. Eind goed, al goed!
PS: later in de zomer, op 14 augustus, komt Ty Segall terug voor een eenmalige akoestische solo-show in Paradiso (met in het voorprogramma Ben Boye). In november is Wand in Nederland voor twee gigs, in Ekko en Rotown.
