Dat ze de avond ervoor Best Kept Secret nog op zijn kop hadden gezet, wil nog niet zeggen dat de Osees het in de Melkweg effe rustig aan gaan doen. Eerder andersom. Dit is hun laatste optreden van hun euro-tourtje, dus what the fuck roepen ze een paar keer naarmate het einde dichterbij komt. Van ophouden willen ze niks weten. Dik anderhalf uur jakkert hun optreden voort, bakkenvol energie en emmersvol zweet gooien ze er tegenaan, en dan nòg lijkt het alsof ze met tegenzin de kleedkamer opzoeken. Nee, zich er met een J. van Leiden van afmaken is er bij hen niet bij. Niet bij de Osees! En dat The Max niet helemaal to the max gevuld is interesseert ze ook al geen ruk. Gewiekste zakenlui of stiekeme carrièreplanners zijn Osees nou eenmaal niet. Nooit geweest ook. Eerder het tegendeel. Zo veranderen ze om de zoveel jaar van bandnaam, marketingtechnisch vrij suïcidaal natuurlijk. Zo ging het van OC’s, naar The Oh Sees, naar Thee Oh Sees, naar Osees… Een jaar of tien geleden nog, toen lag de wereld aan hun voeten. Met de oerbezetting van John Dwyer-Bridget Dawson-Petey Dammit-Mike Shoun hadden ze een geheel eigen, even charmante als dynamische psych-rocksound te pakken. Maar grote roerganger John Dwyer houdt niet zo van geriefelijkheid. Hij kreeg het op zijn heupen en besloot de complete band op een zijspoor te zetten. Tegelijkertijd verhuisde hij van San Fransisco naar Los Angeles en begon daar gewoon helemaal opnieuw, met een nieuwe band. Al die tijd brengt de band bijna onverantwoord veel platen uit, steevast op hun eigen Castle Face Records. Het zijn er eigenlijk meer dan de muziekblaadjes kunnen behappen. En ook fans haken af. Neem mij nou. Stad en land schuimden we vroeger af om Thee Oh Sees te zien. Nijmegen, Eindhoven, Amsterdam, Rotterdam, De Helling.. geen nachttrein was onhaalbaar. Maar op een zeker moment kwam daar de klad in, waarschijnlijk had het iets met verzadiging te maken. Onderin de onderbuik ging het een beetje wringen. Too much love will kill you… Maar nu is het 2024 en hoogste tijd voor een wederzien. En dat voelt zoet hè. Boegbeeld Dwyer mag de leeftijd van 50 dan wel op enkele maanden genaderd zijn, bij hem blijft ‘het kind’ in zichzelf altijd centraal staan. Met idiote moves en een met een idiote mimiek oogt hij als een onverbeterlijke klier en weet hij aldoor de aandacht op zich gevestigd. Ook zijn podiumkostuum is al sinds een eeuwigheid dezelfde: een slordig boven de knieën afgeknipte bruine broek, met daarboven een grijzig hemd dat al na enkele nummers donker kleurt vanwege een overvloed aan transpiratie. En dan de muziek: de twee drummers maken Osees tot een spectaculair circus, ze ogen als twee potige vrachtwagenchauffeurs die per ongeluk in een rockband beland zijn. Voortdurend stuwen ze de overstuurde, breed uitwaaierende holderdebolderrock opwaarts, waarbij het tempo steevast hoog-hoger-hoogst ligt en waarbij, alsof we met techno te maken hebben,‘the drop’ een belangrijk element uitmaakt. Je weet wel, van die uitgekiende samenballingsmomenten waarop het publiek ontploft.. Kortom: het is prettig thuiskomen bij de Osees, of hoe hun naam op dit moment ook moge luiden: het voelt aan alsof je op bezoek bent bij een paar ouwe schoolmaten, binnen een halve minuut is alles koek en ei, en weer precies als vroeger. De humor, de gespreksonderwerpen, de onderlinge verhoudingen…de geneugten van ouwejongens en krentenbrood. Bijzonder verfrissend en origineel zijn voorts nog een paar hardcore punknummers, die ze er dit keer doorheen jassen. Lekker kort en bijzonder krachtig. Ze zijn afkomstig van hun plaat ‘A Foul Form’ uit 2022. Met die plaat brengt de band een eerbetoon aan de radicale punkhelden uit hun jeugd: Crass, Black Flag, Rudimentary Peni, The Stooges… Niet eens zozeer door deze te coveren, maar eerder door de brute sound uit die tijd te benaderen. En zo vinden The Oh Sees zichzelf steeds weer opnieuw uit. Fascinerend zootje toch..
