Hoewel er op deze maandag nog geen meter is gelopen door de Vierdaagse-wandelaars is Nijmegen al weer volgestroomd met massa’s volk dat vastbesloten is er een feestelijke bende van te maken. Het gratis toegankelijke Valkhof-festival zal de hele week duren en de maandag staat vanouds bekend als ‘metal-monday.’ Bijzonder is dat er dit keer veel talent van down under op de planken staat.
Het jonge Nieuw Zeelandse m/v-duo EARTH TONGUE speelt een eigen variant van psycho proto-metal. Ze zijn er het levende bewijs van dat dit gruizige genre beoefenen ook prima kan als je er zelf jong, fris en fruitig uitziet en een lievige en vriendelijke uitstraling hebt. De gitariste/zangeres gaat gekleed in een maagdelijk wit broekpak en eist daarmee de aandacht op, al pakt de bebrilde drummer achter zijn eenvoudige drumkit ook af en toe zijn momentjes. Sterke troef is, hoe je het ook bekijkt, hun charmante zang. De muziek blijf daar nog wat bij achter, elk nummer is een rechte streep zonder al te veel spannende kronkels of afslagen.
Earth Tongue
Eruit zien als de Black Lips, klinken als King Gizzard en afkomstig zijn uit Portugal, over wie hebben we het dan? Juist over TRAVO hebben we het dan. Vier mediterrane types met snorretjes die er echt niet opgeplakt zijn. Hartstikke psych zijn ze, de galmbak en het wah-wah-pedaal maken overuren. Lekker veel inzet en gekte spreiden ze ten toon, en dat resulteert in gezellige up-tempo teringherrie. Geen vruchteloos gedoe ook want tot in Amerika worden ze nu opgepikt. Hoewel dit genre het moet hebben van op den duur intredende trance-verschijnselen gaat net als bij Earth Tongue gaandeweg hun ééndimensionaliteit storen. Oftewel, zeker niet slecht maar een optreden van drie kwartier is eigenlijk te lang, een compact half uurtje had volstaan.
Dan meteen door naar DOFLAME, een 22-jarige upstart uit Totonto. Hij werpt zich op het grensgebied waar hiphop-beats en hardcore-riffs elkaar kruisen. Dit terrein is uiteraard in het verleden al uitgebreid verkend dus zijn we benieuwd of hij er nog wat zinnigs aan weet toe te voegen. Welnu, ook hier aan totale inzet en enthousiasme geen gebrek, met ook hier ook af en toe lekker pakkende nummertjes. Toch klinkt deze vijfmansband vooral als de Urban Dance Squad zonder dj DNA. En hoe dàt klonk weten we nog goed van hun reünietje uit 2006: als een tandeloze tijger die een natte krant aan het verslinden is.
Vervolgens het optreden dat hèt hoogtepunt van de avond had moeten worden. PARTY DOZEN!. Tijdens Le Guess Who en in TiVre maakten dit duo uit Sydney al de nodige indruk met hun energieke poppy underground jazz-dance erupties, maar vanwege suboptimale omstandigheden (resp. de beroerde zaal van LE:EN en het voorprogramma-slot bij Amyl and the Sniffers) wilde ik dit duo dolgraag eens in volle glorie aanschouwen.
Maar helaas helaas, nu is het de Valkhof-soundman die roet in het eten gooit. De saxofoon van Kirsty Tickle, zondermeer de belangrijkste bouwsteen van de Party Dozen-sound, is verdomme vrijwel onhoorbaar. Hoe krijgt-ie het voor mekaar! Dermate getergd is de Keniaan uit ons gezelschap dat-ie op de geluidsman afstapt: ‘die sax moet harder!’ ‘Dat kan niet, ze zitten al aan hun geluidslimiet!’. ‘Dan zet je de rest toch zachter!’ Zucht … Het siert Party Dozen dat ze er toch het beste van weten te maken, al hebben zij op het podium natuurlijk totaal niet in de gaten hoe hun muziek ‘in de zaal’ klinkt. Nou goed, dan maar op 23 juli naar De Kromme Haring dan.
Party Dozen
Ook Australisch is het gezelschap BATTLESNAKE Ze laten zien hoe je met op het oog weinig opzienbarende speedy hardrock toch opzienbarend kan zijn. Hoe dan? Nou reuze simpel, je trekt je gewoon alle zes een sjamaan-achtig priestergewaad aan. Beetje springen en keten, dolle pret verzekerd. Ook onderling hebben ze de grootste lol en zo wordt en passant theatrale ongein tot hoogste goed verheven. Festivalpubliek op hun beurt vindt zoiets ook hartstikke leuk. Fotootjes van dit soort instant-instagrammable bands worden met graagte gemaakt en doorgestuurd naar vriendjes en familie. En die kunnen zich er dan weer van vergewissen dat hun naasten zich ont-zet-tend goed aan het vermaken zijn. Duimpjes, hartjes, smileys, ze worden allemaal als een razende heen en weer geappt. Ja mensen, en zo houden we elkaar voor de gek..
Man man, wat een zeikerd ben ik toch, kan er dan helemaal niks mijn goedkeuring wegdragen? Nou toch wel! Op de donderdag -de programmering is nu in handen van Zeitgeist- speelt namelijk LONG FLING, een vijfmansband die zich presenteert als duo. En dat duo bestaat uit Pip B. en Willem S., samen vormen ze een setje. Ooit nestelden deze tortelduifjes zich in het oude Amsterdam en aangezien die verkering maar niet tot een einde wil komen kun je op zijn Engels wel spreken van een ‘long fling.’ Met hun eigen bands (o.a Personal Trainer, Pip Blom, Canshaker Pi) hebben de twee al de nodige successen geboekt, dus ja, de verleiding om nu eens samen iets te ondernemen is niet zo moeilijk te snappen.
Wim en Pip
Op Valkhof komen we Pip en Willem uiterst links en uiterst rechts staand op het podium tegen. De complete band (ik zie een paar bekende koppen maar kan die effe niet thuisbrengen) blijkt een capabel stel muzikanten dat behoorlijk smaakvolle indie-rock weet te produceren. De kunst van het weglaten verstaan ze als geen ander, evenals de kunst van het sporadisch toevoegen. Daarmee klinken de liedjes van Long Fling lekker transparant, maar evenzogoed soms ook gemeen en onderhuids spannend, net zoals in een echte relatie. Bij de les blijven kost je als publiek geen enkele moeite. Saillant is dat Pippie er vooral voor de muzikale accentjes lijkt te zijn, waardoor je nou niet de indruk krijgt dat dit háár band is.
Hooggespannen verwachtingen waren er bij het Broolynse kwintet GUSTAF. Deze 4 dames + 1 heer hadden al een paar keer eerder Nederland aangedaan en lieten ons toen een salvo aan welgemikte poepies ruiken. Een belofte voor de toekomst, zo zagen we dat. Even schrikken is het als zangeres Lydia het Nijmeegse podium betreedt. Dit was altijd zo’n prachtmeid maar nu heeft ze zo te zien een drastische vermageringskuur ondergaan. Tezamen met een warrige dot roze geverfde haar heeft ze zo iets weg van Armand in zijn nadagen. Maar ach, dat is slechts het uiterlijk…
Hun percussieve, licht neurotische alt-funkrock-sound noemt iemand achter me ‘zeer New Yorks’ en me dunkt, daar zit wat in. Toch wreekt zich dat Gustaf er maar niet in lijkt te slagen echte memorabele killer-songs te schrijven. Het Patti Smith-complex noem ik zoiets dan. Misschien dat een raak gekozen cover uitkomst kan bieden, zo is Patti er tenslotte ook ooit bovenop gekomen. Oh ja, en net zoals laatst bij GEM in dB’s komt er halverwege een schattig jongetje het podium op om een moppie mee te spelen. Echter dit keer gaat dat volledig de mist in, het ventje slaat volkomen dicht. Dat doet denken aan de filmwereld alwaar het credo geldt ‘never work with kids and animals,’ omdat die zich nou eenmaal lastig laten regisseren.
Gustaf en het kereltje