Antwerpen. Van m’n hotelletje in Zuid naar concertzaal Trix is al gauw een klein uur lopen. Vroeger heette Trix nog gewoon Hof ter Lo maar Trix bekt lekkerder natuurlijk en ook Vlamingen zijn daar vatbaar voor. Vanwege het hoge multiculti-gehalte is met name het laatste stuk van de wandeling een hele belevenis. Borgerhout heet deze buitenwijk, bij de lokalo’s beter bekend als Borgerokko. Ja joh, je maakt wat mee.
Mijn enige reden om de Sinjorenstad met een bezoekje te vereren is een optreden van HORSEGIRL. Op de een of manier weten hun twee LP’s de weg naar mijn draaitafel veelvuldig te vinden. Hun arty en ambachtelijke aanpak spreekt hartstikke aan. Gewoon drie jonge meiden uit Chicago (onlangs verhuisd naar New York) die lekker stronteigenwijs aan de weg timmeren en niks te maken willen hebben met zoiets als schattigheid. In plaats daarvan laten ze horen dat je met visie, lef en ambitie ook een heel end kan komen, zelfs in het van vluchtigheid aan elkaar hangende popwereldje.
Was er op hun eerste album nog sprake van hulp uit de hoek van Sonic Youth (zowel Steve Shelley als Lee Ranaldo deden een nummertje mee) voor hun in februari verschenen tweede plaat ‘Phonetics On And On’ werd de hulp ingeroepen van niemand minder dan Cate LeBon, de vrouwelijke John Cale. Good old Cate wist het boeltje kwiek en eigenzinnig naar een hoger plan te producen. Resultaat is een spannende en intrigerende plaat, meerlagig en veelzijdig. Nieuwe instrumenten zoals een gamelan (!) doen hun intrede. ‘Cate you changed our lives, thank you’ staat er op de hoes. Waarvan akte.
Arme Horsegirl-meisjes, soms moeten ze tegen de stroom inroeien en opboksen tegen vooringenomenheid. Zo heeft men het in Hollandse Horsegirl-recensies al gauw over ‘rammelpop.’ Een iets te gemakkelijke kloteterm vind ik. Technisch bakken ze er niks van maar het klinkt wel charmant, bedoelen de heren eigenlijk te zeggen. Voor de goede verstaander dient deze kwalificatie evenwel als compliment en aanprijzing, dat is het dubbele ervan. Ook worden er dan steevast bands als The Slits en The Raincoats met de oren bijgesleept, het geijkte vergelijkingsmateriaal als het gaat om meidenbands die uiteindelijk wel okay bevonden worden. Afijn…
Afijn, na hun behoorlijk schuchtere maar toch imponerende Nederlandse debuutoptreden bij Metropolis (juli 2022) was ik natuurlijk razend benieuwd hoe de dames het er anno 2025 live vanaf zouden brengen. In Trix wordt dat al snel duidelijk: Nora en Penelope, de twee frontdames, lijken zich een stuk zelfverzekerder en losser over het podium te bewegen. Muzikaal heeft dat echter niet zo veel consequenties, ze blijven heel dicht bij hun platen. Ja, af en toe gebeurt er iets onverwachts, zoals met een keyboard dat niet geheel doet wat ‘m opgedragen wordt. Verder kijken en zingen ze nog steeds stuurs over de hoofden van het publiek heen. Wel begrijpelijk natuurlijk. Ik bedoel, ga er maar aanstaan: je bent net 20, je geeft je ziel en zaligheid bloot en speelt je aller-individueelste muziek. En pal vooraan staat dan een rijtje 50+ kerels je strak aan te kijken en je te filmen…
Penelope
Drumster Gigi Reece Iijkt het niks te deren. Haar rol als motor pakt ze met verve, ze heeft zo te horen flinke stappen vooruit gemaakt. Op de juiste momenten knalt ze er lekker in alsof ze hoogstpersoonlijk het begrip dynamiek van nieuwe dimensies aan het voorzien is. Verder wordt ook dit Horsegirl-optreden gekenmerkt door een sereen soort soberte, zowel visueel (die omajurken, die platte Chinese schoentjes, het verzoek aan de lichtvrouw om minder licht ‘because it’s distracting me’) als muzikaal, want een pure en gortdroge sound overheerst, aan effectapparatuur lijken ze een broertje dood te hebben. Less is more.. more or less…
Over broertjes gesproken (geen dooie maar levende in dit geval), ken je LIFEGUARD al? Van Lifeguard kwam drie weken terug hun debuutplaat ‘Ripped & Torn’ uit, en wowie, die is gooeoeoeooeeod! Welgeteld twee dagen voordat Horsegirl Antwerpen aandeed deed LIFEGUARD een eenmalig Nederlandse show in de bovenzaal van Paradiso.
Grappig is dat Lifeguard-drummer Isaac Lowenstein het bloedeigen jongere broertje is van Horsegirl’s gitariste Penelope Lowenstein. En dat is nog maar één raakvlak want verder zijn beide bands trio’s uit Chicago, zijn beide uitermate jong en eigenzinnig en brengen beide hun platen uit op Matador Records. En allebei zijn ze nu ook op tournee door Europa, yeah! Oh ja, en dan mot ik ter volledigheid nog aan toevoegen dat Asher Case, de gitarist van Lifeguard, de zoon is van Brian Case, en die kennen we weer van o.a. The Ponys, Disappears en FACS. It’s all in the family !
Isaac
Deze platen
‘Ripped & Torn’ is in al zijn art-punk weerbarstigheid een uitschieter van de bovenste plank. Zo dwarsig als een spoorbiels en zo hoekig als een Rietveld-stoel aan de ene kant, zo soepel rockend en aanstekelijk aan de andere kant. Doorspekt met allerlei loopjes, hoeken, draaiingen en afslagen (ik bedoel te zeggen: riffs, hooks, twists + turns) en ook met allerlei noisy noise-intermezzo’s is het een plaat die om de halve minuut van kleur verschiet en zodoende klinkt als een doorgedraaide toverbal.
De boys zelf, hoe piep ze ook zijn, vinden hun muziek naar eigen zeggen ‘extremely anglophilic.’ En daarmee lijken ze vooral te doelen op ouwe UK-bands als Wire, Gang of Four en Swell Maps, alsook te verwijzen naar het antieke UK-punkfanblaadje Ripped & Torn. Al hoor je er net zo makkelijk invloeden als Shellac (ook uit Chicago), Strokes, Sonic Youth en allerlei 80s USA-hardcore doorheen. In Paradiso krijgt het publiek daarnaast twee covers voorgeschoteld die al even illustratief voor hun voorkeuren beschouwd mogen worden: een messcherpe versie van ‘In The City’ van The Jam en als toegift een gave vertolking van ‘Telepathic Love’’ van The Wipers. Er zijn bands die voor minder gaan…
Pikkie
In Paradiso ben ik geloof ik niet de enige die ter plekke helemaal overtuigd raakt van de uitzonderlijke kwaliteiten van deze pikkies. Omdat het zo lekker recalcitrant klinkt, met liedjes die onstuimig rondtollen als hormonen in een jongenslijf. En dan die glorieuze zangpartijen gecombineerd met tegentonen die moeiteloos uit hun poriën lijken te stromen. Je zou het bijna vergeten maar het is precies deze combinatie van driestige jeugdigheid en luide rockgitaren die popmuziek zo opwindend kan maken: die totale toewijding, die totale energie, die totale urgentie! Kortom: stormachtig was het, de vonken vlogen ervan af, dit is echt dampende rock van het betere soort. En dan te bedenken, toen Lifeguard vorig jaar zomer in de Tolhuistuin nog als voorprogramma van Sheer Mag speelde deden ze dat tijdens hun highschool-vakantie! Ik zeg: Lifeguard gaat hard, check ze uit voor het te laat is.